O. Maks z różańcem w dłoni zawołał: “Niech żyje Polska!” Orkiestra zagrała “Boże caria chrani…”.

156 lat temu, 19 lipca 1864 r., został powieszony przez Rosjan Maksymilian Tarejwo (1834-1864) kapucyn z klasztoru w Lądzie. Kapelan powstańczy oddziału Kazimierza Mielęckiego oraz Edmunda Taczanowskiego. Uczestnik dwóch bitew pod Pyzdrami (14.04.1863) i Ignacewem (8.05.1863). Więziony w Koninie (prawdopodobnie przy ul. Wodnej).

Do zakonu Kapucynów wstąpił 9 czerwca 1854 r. w Lubartowie. Święcenia kapłańskie otrzymał w Warszawie, w 1860 r.

Znany był z płomiennych kazań o charakterze patriotycznym.

Po wybuchu Powstania Styczniowego o. Tarejwo przyłączył się do oddziału Kazimierza Mielęckiego, a potem uczestniczył w pierwszej kampanii gen. Edmunda Taczanowskiego.

Znano go pod pseudonimem Ksiądz Maks, Dąb lub Piorunek. Pełnił głównie rolę kapelana, ale też zachęcał do walki. Koordynował wiele działań kurierskich i przemytniczych (broń i zaopatrzenie dla powstańców). Bliskość granicy ułatwiała mu działalność konspiracyjną (klasztor w Lądzie leżał na granicy Królestwa Kongresowego i Wielkiego Księstwa Poznańskiego).

W czasie bitwy pod Ignacewem został ranny.

Józef Oksiński, dowódca powstania na ziemi łódzkiej, mianował o. Maksa naczelnikiem organizacji ludowej w powiecie konińskim. Aresztowano go w nocy z 15 na 16 czerwca 1864 r. i przetransportowano do więzienia w Koninie.

Sąd polowy skazał go na powieszenie. Zarzucano mu podżeganie z ambony do buntu. Egzekucji dokonano 19 lipca w Koninie, w rejonie dzisiejszego Wału Tarejwy. Miejsce zbrodni rosyjscy żołnierze stratowali końmi i pełnili tam straż przez tydzień. Dziś znajduje się tam symboliczna mogiła kapłana.

W naszym muzeum wśród wielu fotografii powstańców mamy portret o. Maksymiliana Tarejwo.