Towarzystwo Dobroczynności w Koninie, które powstało w 1909 r., w latach międzywojennych nadal wspomagało ubogich mieszkańców Konina. Funkcjonowało ono prawdopodobnie w oparciu
o wypracowane w poprzednim stuleciu wzorce towarzystw dobroczynnych, które powsta-
wały jako pierwsze na ziemiach polskich w większych miastach: Wilnie, Warszawie, Lublinie, Krakowie.
Celem była przede wszystkim pomoc osobom zubożałym, niezdolnym do pracy i nie mogącym z tej przyczyny samodzielnie się utrzymać. Podopiecznymi wymienionego Towarzystwa były ubogie dzieci oraz dorośli, zwłaszcza osoby w podeszłym wieku, zubożałe i chore, niesprawne fizycznie (kalekie).
Nie bez znaczenia była tutaj również podjęta przez Towarzystwa próba walki z żebractwem, a zwłaszcza
uwolnienie mieszkańców Konina od zasilania datkami osób, które uczyniły z żebrania swoiste rzemiosło. Pomoc to przede wszystkim zaspokojenie podstawowych potrzeb, czyli zapewnienie schronienia, pożywienia, zaspokojenie potrzeb materialnych.
Z treści sprawozdań, protokołów wnioskować można, że dbano również o stan zdrowotny
podopiecznych nie zaniedbywano potrzeb czytelniczych prowadząc odpowiednie
agendy, tj. bibliotekę i czytelnię.
Pensjonariuszami Towarzystwa Dobroczynności w Koninie opiekowały się siostry miłosierdzia, a od 1937 r. siostry albertynki sprowadzone z Krakowa. Z ustaleń Piotra Gołdyna wynika, że Albertynki, które przybyły do Konina na zaproszenie prezesa Towarzystwa Dobroczynności ks. J. Kabaty, w nowej socjalistycznej rzeczywistości, po zakończeniu II wojny światowej, zostały odsunięte od opieki nad starcami i dziećmi w zakładach Towarzystwa. Towarzystwo Dobroczynności straciło funkcję organu zarządzającego swoimi zakładami, przejął ją Powiatowy Komitet Opieki Społecznej w Koninie.
Źródło/czytaj więcej
