W listopadzie 1914 roku pod miastem rozegrała się bitwa między oddziałem niemieckim oraz rosyjskim.
Konin stanowił istotny przygraniczny ośrodek garnizonowy usytuowany w zachodniej części Królestwa Polskiego związanego unią personalną z Rosją.
W koszarach z ostatniej ćwierci XIX wieku stacjonował do 1910 roku 13. Kargopolski Pułk Dragonów (od 1907 roku nr 5), następnie zastąpiły go oddziały ochrony pogranicza.
Budynki znajdowały się na obszarze ograniczonym ulicami Zagórowską, generała Jarosława Dąbrowskiego, Kaliską, Szpitalną oraz Solną (w okresie międzywojennym mieściła się w nich Szkoła Podoficerska Piechoty dla Małoletnich nr 1). Początkowo były one zapewne wykonane z drewna, jednak później sukcesywnie zastępowano je murowanymi. Dwa budynki koszarowe usytuowano wzdłuż ulicy Kaliskiej, stajnie były równolegle do ulicy Solnej. Kompleks uzupełniała kuźnia, pralnia, budynki magazynowe oraz gospodarcze.
Na obszarze dawnego Magazynu Solnego powstał dom mieszkalny dla kadry oficerskiej oraz urzędniczej, natomiast przy ulicy Zagórowskiej znajdowała się ujeżdżalnia koni oraz stajnie.
Sztab pułku ulokowano w dawnym klasztorze reformatów, gdzie również znalazły swoje miejsce warsztaty szewskie, szwalnie, stolarnie oraz kuźnie. Szpital św. Ducha z kolei przeznaczono na lazaret wojskowy. Łaźnię zbudowano w pobliżu ulic Wzgórze i Świętojańska, magazyn amunicji przy ulicy Szpitalnej.
Później w tym miejscu powstał pierwszowojenny cmentarz z pochówkami żołnierzy poległych między innymi w listopadzie 1914 roku w trakcie potyczki kawalerii i piechoty niemieckiej z rosyjską wspieraną przez Kozaków.
